ارزیابی عملکرد تیم ملی بسکتبال برابر برزیل
تاریخ انتشار: ۵ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۵۵۶۲۳۳
به گزارش"ورزش سه" و به نقل از مهر، در چارچوب نوزدهمین دوره مسابقات جام جهانی بسکتبال، تیم ملی ایران روز شنبه در مصاف با برزیل که در جاکارتا برگزار شد با نتیجه ۱۰۰ به ۵۹ متحمل شکست شد.
این نخستین دیدار تیم ملی بسکتبال ایران در این دوره رقابت ها بود که انتقادات زیادی را متوجه خود کرد به خصوص که نسبت به سه دوره دیگر جام جهانی که بسکتبال ایران در آن حضور داشت، سنگین ترین شکست رقم خورد در حالیکه ملی پوشان ایران نسبت به همیشه با تدارکات بهتر راهی مسابقات شدند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
علی توفیق از مربیان و کارشناسان بسکتبال است که تاکید دارد نمایش تیم ملی مقابل برزیل اصلا دلچست و مطلوب نبود به خصوص که بازیکنان در دفاع خیلی ضعیف عمل کردند و در حمله هم پرتاب‌های‌شان بیشتر از سر ناچاری بود نه تاکتیک تیمی.
تاثیر حساسیت و استرس مسابقه روی ترکیب جوان ایران
وی گفت: دیدار برابر برزیل بازی اول تیم ملی ایران در جام جهانی بود و طبیعی است که این دیدار استرس و حساسیت خاص خود را داشت. از طرفی بیش از ۵۰ درصد ترکیب تیم، جوان بود که کاملا واضح تحت تاثیر مسابقات و رقابت هایی در این سطح قرار گرفته بود.
تصمیم اشتباه در انتخاب ترکیب جوان برای آغاز بازی
این کارشناس بسکتبال با اشاره به ترکیب اولیه ای که توسط «هاکان دمیر» برای دیدار برابر برزیل انتخاب شد، خاطرنشان کرد: به نظرم سرمربی تیم ملی برای آغاز می توانست از پنج بازیکن با تجربه تر استفاده کند، ایران کوارتر نخست را با اختلاف بالا واگذار کردو همین نتیجه در اینکه در مجموع ریتم و جریان بازی از دست تیم خارج شد، بی تاثیر نبود. کوارتر نخست و عملکرد بازیکنان در آن روی کل بازی سایه انداخت اما اگر بازیکنان با تجربه تر در این کوارتر حضور داشتند قطعا جلوی این اتفاق را تا حد زیادی می گرفت.
شیوه کار سرمربی در دفاع ایران مشهود نبود
مربی بسکتبال با تاکید بر اینکه در نیمه دوم تغییرات محسوسی در عملکرد تیم ملی مشاهده شد، تصریح کرد: در ابتدای کوارتر سوم دفاع تهاجمی شکل گرفت اما دفاع تعادل لازم را نداشت. در کل عملکرد دفاعی تیم ایران در رقابت با برزیل با آنچه پیش از این در مورد شیوه کار سرمربی مطرح می شد، تفاوت داشت. پیش از اعزام تیم ملی بسکتبال به جام جهانی در رابطه با هاکان دمیر و خط فکری هم برای تاکتیک تیمی، اینگونه عنوان شده بود که او به دفاع اعتقاد دارد. طبیعتا باید روی این موضوع خیلی کار می شد و تیم از این حیث عملکرد خوبی به نمایش می گذاشت اما از نظر دفاع انفرادی بازیکنان و هماهنگی تیمی در دفاع مقابل برزیل خیلی مشکل داشت.
آزادی عمل ملی پوشان برزیل به خاطر ضعف بازیکنان ایران
توفیق در این زمینه به آمار ارائه شده از عملکرد بازیکنان تیم ملی بسکتبال برزیل اشاره داشت و گفت: بیش از ۷۰ درصد پرتاب های منطقه ای و ۵۰ درصد پرتاب های سه امتیازی بازیکنان برزیل به ثمر نشست و همین مسئله نشان از دفاع بسیار ضعیف تیم ایران بوده است. این آمار نشان می دهد که ملی پوشان برزیل آزادی عمل زیادی در انتخاب شوت مطمئن داشتند. به خصوص در ابتدای بازی خیلی راحت اجازه پیدا می کردند به منطقه رنگی (دفاعی) ایران نزدیک شوند.
دفاع منطقی برزیل روی ایران
کارشناس بسکتبال تاکید کرد:این در حالی بود که خودِ برزیلی ها روی تیم ایران دفاع منسجم و منطقی داشتند. آنها ۲۶ امتیاز از توپ های از دست رفته به دست آوردند. تیم ایران از این حیث هم ضعیف بود.
بازی مطوبی نداشتیم
وی با بیان اینکه در مجموع تیم ملی بسکتبال ایران بازی مطلوبی برابر برزیل نداشت، ادامه داد: در ادوار گذشته جام جهانی هم تیم ملی ایران با برزیل رقابت داشت اما در هیچ یک از دو بازی با این اختلاف امتیاز شکست نخورده بود. لازم بود هماهنگی در دفاع تیمی بیشتر باشد. در دقایقی از بازی، تاکتیک تیمی از نفر به نفر به دفاع منطقه ای شرایط را بدتر می کرد. در کل دست بازیکنان برزیل گرم شده بود و خیلی راحت می توانستند پرتاب های خود را وارد سبد کنند و دوباره اختلاف را بالا ببرند.
شوت های ملی پوشان ایران از سر ناچاری بود نه تاکتیک تیمی
توفیق با تاکید بر اینکه دفاع ضعف اصلی تیم ملی بسکتبال در دیدار برابر برزیل بود، در مورد مشکل این تیم در حمله هم توضیح داد و گفت: بیشتر جریان انتقال توپ به صورت عرضی بود تا عمقی، منظور این است که بیشتر چرخش توپ به هنگام حمله شرق و غربی بود نه شمالی و جنوبی و همین موضوع به دفاع برزیل کمک می کرد. برخی شوت های تیم ملی ایران از سر ناچاری زده می شد نه بر اساس تاکتیک تیمی.
عملکرد ایده آل حامد حدادی با وجود شرایط خاصش
وی همچنین در مورد وضعیت بازیکنی مانند حامد حدادی و تاثیرگذاری او در این بازی گفت: حدادی با شرایط خاصی آماده جام جهانی شد، با وجود این شرایط او بیش از آنکه امتیاز آور باشد سعی داشت برای هم تیمی هایش موقعیت ایجاد کند که واقعا هم از این حیث خوب عمل کرد. او موقعیت های خوبی برای بازیکنان پیرامونی مانند متین آقاجان پور ایجاد کرد اما از طرفی همان شرایط خاصش اجازه نمی داد که به طور کامل در زمین باشد. در واقع کادر فنی نمی توانست ۴۰ دقیقه کامل از حامد استفاده کند برای اینکه لازم بود انرژی این بازیکن ذخیره بماند.
نمایش تیم ملی بسکتبال مقابل برزیل دلچسب نبود
مربی بسکتبال تاکید کرد: در مجموع تیم ملی بسکتبال ایران مقابل برزیل نمایش دلچسبی نداشت. امیدواریم مقابل ساحل عاج بازیکنان به مراتب بهتر کار کنند و در حد انتظار ظاهر شوند.
کادر فنی بهترین راه حل را برای بازی با ساحل عاج ارائه دهد
«پیشنهاد یا پیش بینی شما برای دیدار با ساحل عاج چیست؟»، علی توفیق در پاسخ به این پرسش گفت: پیشنهاد خاصی ندارم، من با این بازیکنان کار نکردم و نمی توانم در این زمینه نظری داشته باشم.کادر فنی بهترین راه حل را برای دیدار دوم در جام جهانی باید داشته باشد.
منبع: ورزش 3
کلیدواژه: تیم ملی بسکتبال ایران جام جهانی بسکتبال 2023 تیم ملی بسکتبال بسکتبال ایران تیم ملی ایران مقابل برزیل تاکتیک تیمی برابر برزیل تیم ایران جام جهانی ملی پوشان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.varzesh3.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ورزش 3» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۵۵۶۲۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ریشه‌یابی علل کمبود مدافعان چپ ممتاز در فوتبال مدرن
اگرچه مشکل فقدان مدافع چپ‌های قابل اتکا در فوتبال انگلیس ملموس‌تر است، اما در تمامی لیگ‌های معتبر اروپایی وجود دارد.
در فصل گذشته برای اولین بار در تاریخ ۵۰ ساله تیم منتخب فصل اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای (PFA)، بازیکنان لیگ برتر انگلیس هیچ دفاع چپی را در ترکیب یازده نفره منتخب خود قرار ندادند. تنها مدافع کناری منتخب، کیران تریپیر بود که در کنار جان استونز، روبن دیاز و ویلیام سالیبا برگزیده شد.
طرفداری | امسال هم پیدا کردن یک مدافع چپ مناسب برای این تیم منتخب کار دشواری است. بخشی از این موضوع به خاطر مصدومیت بازیکنانی مثل اندی رابرتسون (۱۵ بازی)، لوک شاو (۱۲ بازی) و بن چیلول (۹ بازی) است. اما بخش دیگر هم به خاطر استفاده تیم‌های مدعی قهرمانی، یعنی آرسنال و منچسترسیتی، از بازیکنان عجیب و غریب در این پست است.
اگر به دنبال یک مدافع چپ تخصصی بگردید که در بیش از نیمی از بازی‌های این فصل به میدان رفته باشد، گزینه‌های شما لوکاس دینیه، آنتونیو رابینسون یا دستینی اودوگی هستند. همه این بازیکنان مدافعان چپ خوبی هستند، اما به سختی می‌توان آنها را در سطح جهانی دانست. دلایل مختلفی برای کمبود مدافع چپ باکیفیت وجود دارد، اما به نظر می‌رسد مشکلی در رده‌های پایه نیز وجود داشته باشد.
جذابیت پست دفاع کناری را جیمی کرگر، بازیکن سابق لیورپول، با کنایه‌ای در یک برنامه تلویزیونی به بهترین شکل خلاصه کرده است. او می‌گوید: «هیچ بچه‌ای آرزو ندارد که وقتی بزرگ شد، گری نویل شود.» این جمله در عین شوخی بودن، نکته مهمی را مطرح می‌کند. به طور سنتی، بازیکنان در پست دفاع چپ معمولا بازیکنانی هستند که در پست‌های دیگر عملکرد خوبی نداشته‌اند و به این پست منتقل شده‌اند؛ مثل مدافعان میانی یا وینگرهای سابق.
تقریباً تمام بازیکنانی که به یک فوتبالیست سطح بالای لیگ برتر تبدیل می‌شوند، بهترین بازیکن یا بسیار نزدیک به بهترین بازیکن در تیم جوانان خود بوده‌اند. و صد البته که تیم‌های بسیار کمی بهترین بازیکن خود را در دفاع چپ یا راست قرار می‌دهند. بهترین‌ها، هافبک مرکزی هستند یا اگر گلزن باشند، مهاجم هستند. اگر کوچک و سرعتی باشند، وینگر هستند. اگر قوی و استوار باشند، مدافعان میانی هستند. اما به تیم جوانان خود یا تیم مدرسه خود فکر کنید و به بهترین بازیکن تیم خود فکر کنید. آیا آنها یک مدافع چپ یا راست بودند؟ تقریباً با اطمینان می‌توان پاسخ داد: «نه».
اما تیم‌های بزرگسال به هر حال باید از جایی مدافعان چپ و راست پیدا کنند، و این کار اغلب شامل تغییر نقش یک بازیکن بااستعداد در رده‌های جوانان است. به عنوان مثال، ترنت الکساندر آرنولد صراحتا در مورد این موضوع صحبت کرده است که تغییر پست او به دفاع راست یک حرکت کاملاً حساب‌شده بوده است؛ تصمیمی که بعد از صحبت با کادر مربیگری لیورپول گرفته شد. آنها فکر می‌کردند در خط هافبک بازیکن کافی دارند، اما در پست دفاع راست جای خالی وجود دارد.
در قرن بیستم، زمانی که بازی در پست دفاع چپ و راست یک وظیفه کاملاً دفاعی در نظر گرفته می شد، بازیکنان در این پست معمولاً مدافعان میانی بودند که به کناره‌ها منتقل می شدند. گری نویل نمونه بارز این موضوع است. وقتی از مدافعان کناری انتظار بیشتری برای حمله کردن می‌رفت، آنها معمولاً بازیکنانی بودند که از پست وینگر به عقب آورده می‌شدند. این یک تغییر نسبتاً ساده بود. این بازیکنان باید یاد می‌گرفتند که در موقعیت‌های تک به تک مسلط باشند و چگونه از تیر دوم دفاع کنند. اما هر چه مدافعان کناری ذهنیت هجومی بیشتری پیدا می‌کردند، بیشتر در طول خط می‌دویدند و سانتر می‌کردند؛ اساساً همان کاری را انجام می دادند که زمانی برعهده وینگرها بود.
برای نمونه، وین بریج را در نظر بگیرید که در اواخر قرن بیستم ظهور کرد. او در تیم رزرو ساوتهمپتون مهاجم مرکزی بود، سپس چند فرصت حضور در تیم اصلی در پست وینگر چپ به دست آورد، اما در نهایت به یک مدافع چپ ثابت تبدیل شد. بهترین سال‌های او برای چلسی و انگلیس به عنوان ذخیره اشلی کول سپری شد؛ کسی که در تیم جوانان آرسنال مهاجم بود و اعتراف کرد که از تغییر پست به مدافع چپ ناامید شده است. این یک الگوی آشنا بود.
وین بریج کارش را به عنوان یک مهاجم مرکزی شروع کرد ولی بیشتر دوران بازی خود را به عنوان یک مدافع چپ سپری کردو هنگامی که مدافعان کناری در اورلپ کردن آنقدر راحت شدند که شبیه به وینگرها بازی می‌کردند، دیگر نیازی به وینگرها برای ایفای نقش مشابه نبود. از سال ۲۰۱۰ ظهور وینگرهایی که در عرض حرکت می‌کنند، به این معنی بود که بسیاری از وینگرهای باتجربه به جناح مخالف نقل مکان کردند؛ دیمین داف را در نظر بگیرید که در جناح راست و سایمون دیویس در جناح چپ برای فولام بازی می‌کنند. فولام در آن سال به فینال لیگ اروپا رسید.
این حالا تبدیل به الگوی پیش‌فرض شده است و جوانانی که بزرگ می‌شوند به طور خودکار بهترین پست خود را در جناح مخالف پای قوی‌ترشان می‌بینند. روزگاری انگلیس در سمت چپ مشکل داشت چون هیچ بازیکن چپ‌پای با کیفیتی نداشت. حالا آنها در سمت چپ مشکل دارند، چون تمام بهترین گزینه‌های هجومی کناری‌شان (بوکایو ساکا، کول پالمر و فیل فودن) چپ‌پا هستند و به همین دلیل در سمت راست بازی می‌کنند.
این موضوع هنگام تبدیل بازیکنان به مدافع کناری که هنوز انتظار می‌رود در جناح مربوط به پای ترجیحی‌شان بازی کنند، مشکل ایجاد می‌کند. تغییر پست از وینگر راست به مدافع چپ بسیار چشمگیرتر از تغییر پست از وینگر چپ به مدافع چپ است. زمانی مربیان فقط باید این بازیکنان را متقاعد می‌کردند که کار مشابهی انجام خواهند داد؛ یعنی دویدن و سانتر کردن، فقط با این تفاوت که این کار را از چند متر عقب‌تر شروع خواهند کرد؛ اما متقاعد کردن بازیکنی که با حرکات عرضی و شوت زدن مثل آرین روبن بزرگ شده است، برای تغییر کامل سبک بازی‌اش، کار دشوارتری است.
گاهی اوقات پیشنهاد شده است که ساکا، که در دوران ابتدایی میکل آرتتا مدتی به عنوان مدافع چپ هجومی بازی می‌کرد، می‌تواند آن پست مشکل‌ساز را برای انگلیس حل کند، اما چنین سناریویی بعید به نظر می‌رسد. این تغییری فاحش نسبت به کاری که او در حال حاضر انجام می‌دهد، محسوب می‌شود. اگر این موضوع چند دهه پیش بود و ساکا به جای بازی در جناح راست، در پست وینگر چپ برای آرسنال بازی می‌کرد، شاید به این اندازه مشکل‌ساز نمی‌شد.
پس چطور است که مدافعان میانی را به مدافعان کناری تبدیل کنیم؟ به هر حال، مدافعان به طور فزاینده‌ای به خاطر توانایی‌شان در حفظ توپ و تحرک‌شان انتخاب می‌شوند. برای مثال، بن وایت به شکل تحسین برانگیزی خودش را با بازی در پست مدافع راست وفق داده است، در حالی که پیش از این در پست مدافع میانی عملکرد خوبی داشت.
این راه حل در سمت راست جواب می‌دهد. اما مشکل برای مدافعان چپ دو جنبه دارد. اولین و واضح‌ترین دلیل این است که بازیکنان چپ پا از بازیکنان راست پا کم‌یاب‌تر هستند، بنابراین گزینه‌های کمتری برای انتقال به آن جناح وجود خواهد داشت. دومین مشکل (و مشکل مدرن‌تر) این است که تقاضای بیشتری برای چپ پا بودن مدافع میانی سمت چپ تیم شکل گرفته است، بنابراین بازیکنان این ناحیه از زمین باید در بازیسازی راحت باشد. البته الزاما نیاز نیست آنها چپ پا باشند (ویرجیل فن دایک راست پاست، در سمت چپ بازی می‌کند و پاسور فوق‌العاده‌ای است) اما دلایل خوبی برای داشتن یک مدافع میانی چپ پا در سمت چپ وجود دارد؛ امروزه بیشتر از زمانی که ضربات دروازه به طور معمول از بالای سر مدافعان و به سمت یک مهاجم هدف قد بلند ارسال می‌شد، به مدافعان چپ پا در مرکز خط دفاعی نیاز است. به عنوان مثال، لیساندرو مارتینز در گذشته شاید به یک مدافع چپ تبدیل می‌شد. او فقط ۱/۷۵ سانتیمتر قد دارد و چپ پا است. اما در دوران مدرن، او به طور واضح یک مدافع میانی است.
امروزه احتمال اینکه مدافعان چپ بازیکنانی باشند که در گذشته وینگر بوده‌اند، کمتر شده است، چون این تغییر پست سخت‌تر شده است. همچنین، احتمال اینکه آنها بازیکنانی باشند که سابقه بازی در مرکز خط دفاع را داشته‌اند، کمتر است، چون مربیان تمایل کمتری به انتقال دادن آن‌گریها از آن پست دارند. در چنین وضعیتی، کمبود مدافعان چپ باکیفیت، جای تعجب ندارد.
به قلم Michael Cox برای وبسایت The Athletic
از دست ندهید ????????????????????????
درخواست دروسی: سردار را در رم حفظ کنید اختلاف علنی رئیس فدراسیون با مجری تلویزیون اعتراض هوادار بارسلونا: ژاوی، مرد سر حرفش می‌ماند! رد پای آرتتا؛ اورتون بعد از 14 سال لیورپول را در خانه شکست داد!
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»